In de afgelopen maand had ik een online kennismakingsbijeenkomst met Elisa en Dylan om te onderzoeken of ik een functie als content creator zou kunnen gaan vervullen voor Ethiek Revolutie. Het was prachtig weer, dus ik schoof aan vanaf mijn buitenkantoortje op de veranda van mijn chalet.
Geen handige keuze.
Mijn huisje staat in Wolfheze. Een van de centrale punten voor de Airborne herdenkingen die in september plaats vinden. En precies tijdens onze bespreking kwamen ze over, de ene na de andere: laagvliegende zware Dakota’s uit de tweede wereldoorlog, om nog geen honderd meter verderop parachutisten te droppen. Horen en zien verging me.
De onrust blijft de hele maand. Mannen, in militaire uniforms uit die tijd gehezen, rijden met oude motoren en jeeps naar het Glidermuseum, hier aan het pad, en drinken hun biertjes in het barretje verderop. Ik zie er een enkele stoere vrouw tussen, maar ze zijn ver in de minderheid. De testosteron regeert.
Ook de omringende dorpen zijn in deze dagen belegerd door veteranen in antieke jeeps. Geen veteranen die hier gevochten hebben tijdens de operatie Market Garden. Die zijn inmiddels allemaal overleden. Ik heb begrepen dat het zoons en kleinzoons van hen zijn of mannen die in andere oorlogen gevochten hebben. En ik kan me niet onttrekken aan het gevoel dat de herdenking wordt gebruikt als alibi voor een feestje. Herken je dat?
Dat al deze vliegtuigen en voertuigen zorgen voor een enorme uitstoot wordt buiten beschouwing gelaten. De Airborne herdenkingen hebben iets heiligs, boven ieder bezwaar verheven.
Ik zal de laatste zijn die vindt dat het maar eens afgelopen moet zijn met herdenken. Ik ben en blijf intens dankbaar voor onze vrijheid. En ik heb diep ontzag voor alle mannen die hiervoor hun leven hebben gewaagd of gegeven. Vaak jonge kerels, in de leeftijd van mijn eigen zoons, die geen keuze hadden.
Maar zou het niet eens tijd worden om de vorm ervan aan te passen? Waar blijft aandacht voor de vrouwen die deze mannen gebaard hebben, hebben gezorgd dat ze er klaar voor waren, hebben moeten rouwen om hun zoons of mannen en hun gezin alleen verder hebben moeten loodsen door de armoede van de wederopbouw? Waar is aandacht voor de vrouwen die op de achtergrond het werk deden dat deze operatie mogelijk maakte?
Waar zijn in deze tijd de vrouwen aan de onderhandelingstafels? Hoe komt het toch dat de aanvoerders van oorlogen alleen maar mannen zijn? Ik geloof niet dat vrouwen betere wezens zijn, maar wel dat onze wereld vraagt om evenwicht. En die is hier vandaag ver te zoeken.
Wat is jouw beeld over deze scheefgroei en wat zou jij daarin kunnen doen? Stem jij op een vrouw? Verdiep jij je in de ‘herstory’ als tegenwicht van onze history?
Deze blog verraadt dat ik om ben. Ik ga blogs schrijven. Oorlog en trauma hebben een belangrijk deel van mijn werk bepaald. Afgelopen week heb ik het stokje definitief overgedragen van mijn dertig jaren werk als initiator van beeldende therapie voor asielzoekerskinderen. Met kunst heb ik geprobeerd een tegenwicht te bieden. Soms druppeltjes op een gloeiende plaat. Ik heb er andere mensen in op mogen leiden en dat waren.. je voelt het al aankomen: allemaal vrouwen.
Het is me een eer om mijn ervaring op deze plek in blogs te kunnen verwerken.